امروز متوجه شدم که بالاخره تونستم... به هر سختی و جون کندنی بود از سختیش عبور کردم...
امیدوارم که پایدار باشه. :)
جهان بر ابروی عید از هلال وسمه کشید
هلال عـیــــد در ابـروی یـار بایـد دیـــــــــد
عیدتون مبارک باشه. :)
چند سال پیش رفته بودیم جایی، حدود دو ساعت با الاغ و سایر چارپایان با افغانستان فاصله داشت.
روستاهایی که ما می رفتیم، عشایری بودن که ساکن شده بودن،
وضع زندگیشون طوری بود که شاید باور نکنید همچین جایی توی ایران وجود داره... بگذریم. برسیم به قصه خودمون.
ما هر صبح سوار ماشین میشدیم و میرفتیم روستا. راننده ی ما یک آقای بومی و بسیار محتاط بود.
به هیچوجه شب ها رانندگی نمی کرد و عصرها هم خیلی سخت قبول میکرد ما رو ببره جایی.
میگفت این منطقه خطرناکه و اشرار داره و ... ما هم که سر نترسی داشتیم و باور نمی کردیم.
مسیر هر روزه ی ما از بیابون بود. یعنی جاده کشی نبود و تا چشم کار میکرد، آدمیزاد هم دیده نمی شد معمولا.
یک روز داشتیم از روستا بر میگشتیم، دیدیم یک موتور به موازات ما داره میاد.
دو تا مرد قد بلند با صورت های پوشیده هم سوار موتور هستن. راننده ما داشت از ترس سکته می کرد.
ما بس که جوگیر بودیم، خوشحال و خونسرد بودیم که بالاخره اشرار رو از نزدیک دیدیم!!!
راننده سرعتش رو بیشتر کرد، دیدیم موتور هم گازش رو بیشتر کرد...
خلاصه این تعقیب و گریز ادامه داشت، تا جایی که موتور از ما جلو زد و رفت جلوی ماشین ایستاد
و ناچارا راننده ی ترسان ما ترمز کرد... و موتور سوارها نقابشون رو کنار زدن...
دیدیم که بعله!!! یکیشون حاج آقاست و دیگری هم برادر دوستمون که مداح بود!
لازم به ذکره که حاج آقای بسیار آرتیستی داشتیم اون سال، که اگر آخوند نمیشد، حتما بدلکار خوبی میشد!
گرچه این حرکت در راستای همذات پنداری شون با اشرار، داشت راننده ی ما رو به کشتن می داد!
+ دوستان عکس تزیینی می باشد! :)
++ بعدا نوشت. بخوانید: نامه هایی از بهشت
برنامه ی تابستونی مصطفی به جز کلاس رفتن، اینه که میره خونه ی مادربزرگش.
دایی گرامشون نزدیک خونه مادربزرگش سوپرمارکت داره.
ازونجایی که مصطفی هم عاشق فروشندگی هست*؛
بیشتر وقتش اونجا میگذره. حالا به داییش گفته که من اینجا کار میکنم و زحمت میکشم!!! باید به من دستمزد بدین!
داییش گفت خب چقدر دستمزد میخوای؟!
ایشون هم فرمودن که پول نمیخوام! هر موقع دلم خواست برم از یخچال بستنی بردارم و بخورم!
ازونجایی که فروشنده ی خیلی کاردرستی هم هست، یک دفترچه یادداشت کوچیک داره
که از سایر فامیل سفارش جمع میکنه برای دایی گرامیشون.
مثلا به ما زنگ میزنه میگه که تخم بلدرچین نمیخواید؟ 3 تا 500 تومن!
خدایی حقش هست همه ی خوراکیهای مغازه که دلش میخواد رو بخوره وقتی اینهمه زحمت میکشه!
گاهی هم محبتش گل میکنه و اشانتیون هایی که ویزیتورها به سوپرشون میدن رو برای ما میاره.
یک بار داییش یک خمیردندون کوچولو بهش داد، ایشون هم فرمود که میبرم برای مریم.
بعد گفت خب خواهر مریم چی؟! و اینجوری بود که دو تا اشانتیون کوچیک خمیردندون رو برای ما آورد!
و کرامات ازین دست ایشان بسیار است!!!
* نامبرده در 4 سالگی در سفر به تهران و بازدید از دست فروشان مترو،
فرموده
بودن که خب ما هم یک سینی برداریم پفک رو باز کنیم بریزیم روش بیاریم
بفروشیم!
هم ارزونتر میشه همه میخرن، هم خوشمزه هست!
1- همیشه تحسینش می کردم، با اینکه 19 ساله بود که از ایران رفت، هیچوقت خودش رو گم نکرده بود. دو هفته بعد دفاع دکتریش توی بهترین دانشگاه دنیا، همه چی رو جمع کرد و برگشت ایران. بماند که تحملش نکردن و یک سال بعد رفت. می گفت مسلمون بودن گیاهخوارم کرده! توی قطارهای بین شهری آمریکا هم نمازش رو میخوند، همیشه فکر میکردم خیلی بعیده بعد از 25 سالگی، آدم تغییر خاصی در اعتقاداتش به وجود بیاد... چند روز پیش باهاش چت می کردم، گفت آلمان هستم. گفتم خوب ماه رمضونی اینور و اونور می چرخی و روزه نمی گیری ها! خندید و گفت دیگه نماز هم نمی خونم، گفت اعتقادم رو به دین کلا از دست دادم...
2 -کلی حرف برای گفتن توی ذهنم هست، منتها دستم به نوشتن نمیره. اینجا تا هفته ی دیگه به روز می شه، بعد آرشیوم رو میارم از بلاگفا؛ که تو مدتی که نیستم، اگر خواستین سری به آرشیو بزنید. سوالی هست بپرسید.
3- دنیای بچه ها رنگیه، لباس های رنگی و شاد، اتاق رنگی، وسایل رنگی و... کمتر بچه ای هست که لباس سیاه داشته باشه، خیلی هاشون حتی دوست ندارن با مداد سیاه نقاشی بکشن. خط خطی کردن رو هم با مدادرنگی انجام میدن... حالا فکر کنید بچه هایی هستن که تا حالا مدادرنگی ندیدن، حتی نمی دونن چیه و به چه کاری میاد. مداد، براشون همون مداد گرافیتی سیاه رنگه که ما باهاش ریاضی حل میکنیم... دنیای این بچه ها چه رنگیه؟
4- فصل، فصل برداشت برنج است...
+ برای دیدن عکسها در اندازه ی واقعی روی هر عکس کلیک بفرمایید.
