دیروز آقای نویسنده میگفت که چرا ما فکر میکنیم همین که یک اسم از یک شهید بدونیم یعنی دیگه گمنام نیست؟ گفت مگه از بقیه شون چیزی بیشتر از یک اسم می دونیم؟ شناختمون چقدره؟ چند تاشون رو واقعا می شناسیم؟
بعد در مورد یک شهیدی گفت که اسمشون رو هم بخاطر نمی آورد ... گفت تو آرشیوی ازشون مطلبی دیده و تا الان حتی یک خط ازش جایی چاپ نشده. گفت این آقا فوق دکتری ریاضی داشته و سالها بوده که تو آمریکا زندگی می کرده، کرسی دانشگاهی و تحقیقاتی و ... کلا خبری هم از ایران نداشته. انقلاب 57 رو تو تلویزیون دیده که مردم شاه رو بیرون کردن و ... شروع جنگ رو هم از تلویزیون خونه دیده، کلا موضوع براش علی السویه بوده، تا اینکه یک روز از همون تلویزیون می بینه که یک عراقی داره با چکمه روی فرش یک خونه ای تو خرمشهر راه میره، خرمشهر سقوط کرده بوده... به خودش میگه دیگه نمیشه نشست و باید رفت کاری کرد، یک خارجی داره رو فرش خونه هموطن من با کفش راه میره و... میاد ایران... خودش رو معرفی میکنه و از توانایی بالای محاسباتیش میگه و تو یک قسمتی که مربوط به شناسایی و محاسبات دقیق بوده مشغول میشه. میگن فرماندار وقت خوزستان که متوجه میشه این آقا بلند شده اومده جبهه، میاد بهش میگه که آقا بیاین ما به شما پستی، وزارتی چیزی بدیم، حیفه شماست که اینجا هستین ... طرف می خنده و میگه که من همه اینا رو داشتم، پست و پول و مقام و ... الان چیز دیگه ای میخوام ... شهید میشه ...
و تمام...
سوال: همین که اسمش رو بدونیم کافیه؟ الان مثلا اسم "مصطفی چمران" رو می دونیم، می شناسیمش؟ اینهمه کتاب در موردش خوندیم و نوشتیم، می شناسیمش؟ "احمد متوسلیان" رو چی؟ می شناسیم؟ بقیه شون رو چی؟
