محبت مثل دارو می مونه، اکسیره، داروی درمان روح آدمیزاده،
آدمیزاد به هیچ چیزی بیشتر از محبت احتیاج نداره،
بیشتر از غذا و هوا و پوشاک و ... به محبت احتیاج داره.
منتها همه می دونیم که اکسیر رو با قاشق چایخوری به خورد بقیه میدن، نه با شیلنگ!
چون اونجوری راه نفسش بند میاد و رودل میکنه و خونش میفته گردن ماها!
در بهترین حالت از ما طلبکار میشه.
خوبه که خوب باشیم، اما خوب نیست که آدمها رو به خوب بودنمون عادت بدیم...
سلام دوستان
میخوام یک فایل صوتی پر کنم برای گروه متمم، با کمک شما عزیزان
یک سوال دارم ازتون، اگر حوصله و فرصتش رو داشتید بنویسید برام:
تا حالا مصاحبه شغلی داشتید؟ چطور بود؟
چه اشتباهاتی داشتید که باعث شد شغلتون رو از دست بدین؟
برای ما بنویسید.
ممنون.
بعدا نوشت:
بزارین کمی توضیح بدم در مورد سوالم:
فرض کنید که ما میریم جایی برای مصاحبه شغلی به صورت شفاهی.
ممکنه به دلیل بی تجربگی یا هر عامل دیگه ای اشتباهاتی بکنیم.
قبول دارم که هر شغلی اقتضائات خودشو داره،
اما به هرحال یک کلیتی مشترک هست که بهتره انجام بشه یا انجام نشه.
میخوام در مورد همین رفتارهای مشترک بد که نباید انجام بدیم بگید برام.
مثلا اعتماد به نفس پارامتر مهمی هست که اگر نداشته باشیم،
احتمالا اصلا شغل رو به دست نمیاریم که بخوایم حفظش کنیم.
این یک پارامتر خوبه که باید باشه، اما پارامترهای بدی که نباید باشن
و رفتارهای بدی که نباید انجام بشن چیه بنا به تجربه شما؟
لطفا در مورد اینها بگید برامون. :)
1- امروز روز میلاد آقای ماست، آقای آب و نان ما. بهانه های ما برای خواستنش و برای ظهورش دم دستی است، برای رنگ برنجمان، آب خورشتمان، حاجتمان و ... است که او را می خوانیم و از خدا میخواهیم. اغلب هیچ کاری نمی کنیم، مثل بچه هایی که در مهد کودک منتظر والدینمان هستیم که دنبالمان بیایند و به خانه ببرندمان و ناهاری خوشمزه جلویمان بگزارند. نقش ما در این دنیا و در این زندگی چیست؟
2- چند سالی هست که شعری در خاطرم نمی ماند. در واقع تنها شعری که الان در ذهنم هست و تک تک ابیاتش را حفظ هستم، قصیده ای هست از دکتر ابوالقاسم رسا، که در دیوانی که سالها پیش از پدربزرگم امانت گرفته بودم، آمده بود. این شعر که در مورد میلاد امام زمان هست را در ادامه مطلب می توانید بخوانید.
1- نزدیک ظهر روز پنج شنبه خانم و دخترشون پیاده کرد خونه پدرخانمش ... عصری قرار بوده خانواده خانمش برن مراسم ختم و اون میخواسته بره جایی. ساعت 5 به خانوادش زنگ میزنن که غرق شده، می برنش بیمارستان. میگن خانمش تو بیمارستان بالای سرش داشته میکشته خودشو، تمام النگوهاشو درآورده بود که نذر امام حسین کنه تا شوهرش برگرده ... اما گویا خداوند تقدیر دیگه ای براش درنظر گرفته بود.
2- شوهرش همسن من بود، حالا ده روزی هست که بیوه شده، با یک دختر یک ساله و با 22 سال سن. هنوز دور و برش شلوغه و شاید ندونه چه روزهای سختی رو در پیش داره ... دخترش انگار همون روز اول فهمید جریان چیه، موقع شیرخوردن اشکهاش آروم میریخت روی صورتش... مسلمان نشنود کافر مبیناد...
3- هفته پیش شاد و خندان از یک سفر کم نظیر برگشتم، خیلی زیاد بهم خوش گذشت. صبح رسیدم شهرمون و آژانس گرفتم تا چمدون سنگینم رو بیارم خونه... رسیدم سر خیابونمون، دیدم یک عکس خیلی بزرگ زده روی داربست که خیلی شبیه شوهرش بود، تا رسیدم خونه اول از همه پرسیدم شوهر ف. فوت کرده؟ چرا؟ چیزیش نبود که ...
4- دوست داشتم سفرنامه بنویسم، از اتفاقات جالب و مضحک سفرم بگم براتون، یکیشو فیروزه ای نوشته، اما دست و دلم به نوشتن نمیره... چقدر مرز بین شادی و غم باریکه... چقدر لحظه های باهم بودنمون کمه و ما حواسمون نیست... کاش قدر بدونیم...
