غریب ملتی هستیم ما! غیرقابل پیش بینی و احساساتی و هیجان زده!
طاقت هیچ چیزی رو نداریم، همه ی تاریخمون دنبال یک قهرمان بودیم برای حل مشکلات!
بدون اینکه سهم خودمون رو ببینیم توی حل مشکل و دین خودمون رو ادا کنیم. صبر نداریم کلا!!!
همش احساساتی میشیم و این خیلی اوقات کار دستمون میده.موقع انتخاب رشته ی دانشگاهی، موقع ازدواج، موقع کار پیدا کردن و ... تصورات رویایی داریم،
فکر میکنیم قراره مشکلات بشریت رو حل کنیم، یا کلّا دیگه تا آخر عمر خوشبخت باشیم،
یا قراره هیچوقت بی پول نشیم یا از کارمون خسته و کسل نباشیم!
و اگر یه وقتی کمی سختی و مرارت بهمون رسید، دنیا به آخر رسیده، کاخ آرزوهامون ویران میشه!!!
این نگاه رو همه جا داریم. اصلا امکان اشتباه و خطا و ... رو در نظر نمیگیریم،
و به بدترین شکل ممکن با خاطی، مقابله میکنیم.
+ من به آقای روحانی رای ندادم! اما از بعضی رفتارها واقعا متعجبم! ازین کم صبری،
ازین که فکر نمی کنیم که حل بعضی معضلات زمان بر هست، از اینکه تحمل نداریم...
از اینکه فکر میکینم رئیس جمهور باید منجی ما باشه و ما فقط تماشاگر...
+ این احساساتی بودنمون کار دستمون میده همیشه، هم قبل انتخابات، هم بعدش
و هم در دوره ی چهارساله ای که کسی انتخاب شده....
یه روی سکه رو بیان میکنی ها
اینکه قرار نیست هیچ وقت پول دار بشیم
اینکه خوشبختی یعنی چی؟
و خیلی چیزهای دیگه
مشکل اینه ماها خیلیم کف هستیم و خیلی چیزها واسمون رویاس .. دیگه انرژی نمیمونه بخوایم که باهاش حرکتی بریم.اینکه تمام دقدت شکم گشنه خانوادت فکر میکنی ذهنت یاری میده واسه بقیه چیزا