ذوقی چنان ندارد بی دوست
زندگانی
دودم به سر برآمد زین آتش
نهانی
صورت نگار چینی بی خویشتن بماند
گر صورتت ببیند سر تا به سر معانی
ای بر در سرایت غوغای
عشقبازان
همچون بر آب شیرین آشوب
کاروانی
تو فارغی و عشقت بازیچه
می‌نماید
تا خرمنت نسوزد احوال ما
ندانی
می‌گفتمت که جانی دیگر
دریغم آید
گر جوهری به از جان ممکن بود تو آنی
سروی چو در سماعی بدری چو
در حدیثی
صبحی چو در کناری شمعی چو
در میانی
اول چنین نبودی باری حقیقتی شد
دی حظ نفس بودی امروز قوت جانی
حبیب