مفهومی هست تحت عنوان biological mother ، یعنی کسی که شما رو به دنیا میاره. به جز اون مفهوم دیگه ای وجود داره تحت عنوان "مادر"، که توی همه ی فرهنگ ها جایگاه خاصی داره و براش ارزش و احترام زیادی قائل هستن. من فکر میکنم این ارج و قرب صرفنظر از اون 9 ماهی هست که مادر ما رو حمل میکنه و به سختی زیاد ما رو به دنیا میاره ( اونقدر سخت که گاهی آرزو میکنن کاش پیش ازین مرده بودن...)؛ به خاطر مادری کردن بعد ازون هست. مادر ما تنها کسی هست که همه ی ضعف ها و ناتوانی های ما رو میبینه، اما بازهم بی قیدو شرط دوستمون داره و بهمون محبت میکنه. این مهربانی بی حد و اندازه و بی چشمداشت، مادری کردن هست، بی توقع، بی ریاکاری، و بدون انتظار جبران یا پاداش...و ما امروز بیشتر از هر چیزی توی جامعه مون، به این مهربانی بی قید و شرط احتیاج داریم، بیاید برای همدیگه مادری کنیم. بدون انتظار و بدون توقع به هم محبت کنیم، بگذریم و اجازه بدیم دیگران احساس امنیت روانی کنن. به کارمون، به جامعه مون، به مردممون و به کشورمون احساس فرزندی داشته باشیم و برای بهتر شدنش تلاش کنیم...


بعدا نوشت:
از محمدرضا شعبانعلی

هدیه‌ی زنان به دنیا،‌ چیزی فراتر از آوردن فرزند است. چیزی فراتر از مشارکت در اقتصاد.
هدیه‌ی آنها به دنیا، «نگرش و منش مادرانه» است.

شاید این روزها، جامعه‌ی ما بیش از عنوان «مادر» نیازمند منش و نگرش «مادرانه» باشد.
نگرشی که «زایش» را جزء جدایی‌ناپذیر طبیعت انسانی بداند و بکوشد با رفتار و تصمیم‌هایش «یادگاری زنده و جاودان» از خود باقی بگذارد.

نگرشی که «محبت نامشروط» را به اطرافیان هدیه دهد. مستقل از اینکه اطرافیان با او چه کرده‌اند و چه خواهند کرد.

نگرشی که «آه کشیدن و گریستن در حضور دیگران» را ارزش نداند. محکم بایستد. لبخند بزند و شادی‌اش را با دیگران شریک شود و غم‌هایش را در خلوت با خود مرور کند.

نگرشی که «نخستین لقمه‌ی روی میز» را برندارد و «آخرین لقمه‌ی روی میز» را زمانی بردارد که از سیر شدن همه‌ی حاضران بر سفره،‌ مطمئن شده باشد.

نگرشی که «دستاوردهای اطرافیانش را نیز دستاوردهای خود بداند» و «از موفقیت فرزندش چنان شاد شود که گویی موفقیت خود اوست». هر چند که فرزند،‌ کمک‌ها و حمایت‌های او را به فراموشی بسپارد.

نگرشی که بین «فرزند خود» و «فرزند دیگری» فرق نگذارد و هر جا هر کسی و هر کاری را دید، مانند فرزند خود و کار خود، مراقب آن باشد.

رویش چنین نگرشی بهشت را در زیر پای ما خواهد آفرید حتی اگر بستر رشدمان خشک‌ترین بیابان باشد.

بیایید روز مادر را به آنها که «مادرانه» فکر می‌کنند و زندگی می‌کنند تبریک بگوییم و از زنان بخواهیم که اخلاق مادری را به همه‌ی ما مردان و مردمان این دیار بیاموزند و مراقب باشیم که اگر روحمان هنوز پذیرش نگرش مادرانه را ندارد، در جامعه و کار و زندگی، فضایی نسازیم که تنها راه بقای زنان،‌ فراموش کردن نگرش مادرانه باشد.