کل اشتباهات و تحقیرهای کسی رو نادیده میگیریم.
از اینکه به ما بی توجهی میکنه، سرسری رد میشیم.
چشممون رو روی کلاس گذاشتن های الکی طرف میبندیم.
فکر میکنیم خیلی بامعرفت ( یا بعضا عاشق!) هستیم.
اما اشتباه میکنیم!
این رفتار نشانه ی مهر طلبی ماست و آدم ها رو خراب میکنه.
آدم ها رو متوقع و پررو میکنه و ما رو هم به جایی نمیرسونه.
اینجوری رابطه رو خراب میکنیم.
خلاصه از ما گفتن بود!
هم خاطرات خوب؛ هم خاطرات بد.
ما همیشه مجبوریم با تصمیماتمون زندگی کنیم.
وقتی از بین دو راه، یکی رو انتخاب میکنیم، باید هزینه هاش رو هم بپردازیم.
و من الان دارم به این فکر میکنم که هر دو تا راه یک نوع تصمیم رو تجربه کردم.
یکیش رو توی لیسانس، یکی رو توی ارشد.
هر انتخابی یک خوبیهایی داره و یک بدیهایی.
(دیدگاه صفر و یکیتون رو به دیدگاه طیفی تغییر بدین.)
راستش زیاد فرقی نداشت. هر دوتاش سخت و طاقت فرسا بود.
هر دو راه منجر به هزینه های سنگینی شد.
شاید هم مختصات من از اول اول تا به امروز یک جای سختگیرانه ای بوده که اینجوری شده.
نمی دونم!
توصیه خاصی درمورد دیدن یا ندیدنش ندارم. فحش خاصی هم یاد نمیگیرید!
منتها خاطر شریفتون باشه که ایشون مسیحی هستن! نه حزب اللهی!
++ میبینید که رسانه ها چطور میتونن روی دیدگاه ما تاثیر بزارن!؟
+++ باورپذیری تون چطوریه؟ هر چی بشنوید رو باور می کنید!؟
ببینید چطور!؟ همیشه قضاوت هم میکنید!؟
پ.ن.: نوشتن این مورد هیچ دلیل خاصی نداشت. یه دفعه یادم اومد...
بعد نوشت: من این استاد رو از نزدیک میشناسم.
این که نوشتم مسیحیه، معنیش اینه که تیتر این ویدئو اشکال داره!
نه چیز دیگه ای!
که میتونم با اطمینان به شما بگم هییییچ کار مهم و خاصی توی زندگیم نکردم!
ازین آدم هایی که هیچ وقت به چشم خودشون نمیان!
از این کسایی که مهم ترین مسائل و دستاوردهای زندگی از نظر دیگران براشون حل شده هست!
اینجوری زندگی زیادی یکنواخت و بی هیجان میشه. :(
دستم، پاهام، کمرم، سرم درد میکنه.
همش خوابم میاد. جالبه که کم هم نمیخوابم.
نمی دونم چرا اینجوری شدم! :(
اونم الان!!! :(((
