یا که به راه آرم این صید دل رمیده را یا به رهت سپارم این جان به لب رسیده را
یا ز لبت کنم طلب قیمت خون خویشتن با به تو واگذارم این جسم به خون تپیده را
یا که غبار پات را نور دو دیده می کنم یا به دو دیده می نهم پای تو نور دیده را
یا به مکیدن لبی جان به بها طلب مکن یا بستان و بازده لعل لب مکیده را
کودک اشک من شود خاک نشین ز ناز تو خاک نشین چرا کنی کودک ناز دیده را؟
چهره به زر کشیده ام، بهر تو زر خریده ام خواجه به هیچ کس مده بنده ی زرخریده را
گر ز نظر نهان شوم چون تو به ره گذر کنی کی ز نظر نهان کنم، اشک به ره چکیده را
بانوی مصر اگر کند صورت عشق را نهان یوسف خسته چون کند پیرهن دریده را
گر دو جهان هوس بود؛ بی توچه دسترس بود؟ باغ ارم قفس بود طایر پربریده را
جز دل و جان چه آورم بر سر ره؟ چو بنگرم ترک کمین گشاده و شوخ کمان کشیده را
بوالعجبی شنیده ام، چیز ندیده دیده ام این که فروغ دیده ام، دیده کند ندیده را
خیز، بهار خون جگر! جانب بوستان نگر تا ز هزار بشنوی قصه ی ناشنیده را
یا ز لبت کنم طلب قیمت خون خویشتن با به تو واگذارم این جسم به خون تپیده را
یا که غبار پات را نور دو دیده می کنم یا به دو دیده می نهم پای تو نور دیده را
یا به مکیدن لبی جان به بها طلب مکن یا بستان و بازده لعل لب مکیده را
کودک اشک من شود خاک نشین ز ناز تو خاک نشین چرا کنی کودک ناز دیده را؟
چهره به زر کشیده ام، بهر تو زر خریده ام خواجه به هیچ کس مده بنده ی زرخریده را
گر ز نظر نهان شوم چون تو به ره گذر کنی کی ز نظر نهان کنم، اشک به ره چکیده را
بانوی مصر اگر کند صورت عشق را نهان یوسف خسته چون کند پیرهن دریده را
گر دو جهان هوس بود؛ بی توچه دسترس بود؟ باغ ارم قفس بود طایر پربریده را
جز دل و جان چه آورم بر سر ره؟ چو بنگرم ترک کمین گشاده و شوخ کمان کشیده را
بوالعجبی شنیده ام، چیز ندیده دیده ام این که فروغ دیده ام، دیده کند ندیده را
خیز، بهار خون جگر! جانب بوستان نگر تا ز هزار بشنوی قصه ی ناشنیده را
