سلام بر تو ای باب گشوده ی خداوند، ای باب رحمت،
سلام بر تو ای عدل وعده داده شده،
سلام بر تو که مقدم بر همه ی آرزوهای ما هستی*.
* فرازی از زیارت آل یاسین: السلام علیک ایها المقدم المامول.
در زیر تصویر قسمتی از محل کار ما را می بینید.
این جا قسمت چیدن آلوچه هاست. البته عمق زیادی داره عکس که به خوبی شاید معلوم نباشه!
قسمت های دیگه ای هم هست، خونه ی مرغ و خروس ها و غاز و اردک ها.
و قسمت های دیگه ای شامل محوطه ی سرپوشیده
و سوئیت که ما برای نماز خوندن ازش استفاده میکنیم.
بفرمایید آلوچه.
جای همه ی دوستان خالی. :)
یکی از دانشگاه های تهران جلوی درب اصلی یک میدونگاهی داره،
که به "میدان جاوید الاثر حاج احمد متوسلیان" نام گذاری شده.
من نمیخوام اینجا در مورد احمد متوسلیان براتون بگم
که حتما خودتون بهتر از من میدونید و میشناسیدشون.
مادرشون میگن بار آخری که پسرم اومده بود خونه تا با من خداحافظی کنه،
من خونه نبودم و وقتی اومدم رفته بود و بعد هم مفقود شد...
میگفت هنوز هم حسرت آخرین باری که میشد ببینمش و ندیدم به دلم مونده...
+ بعضی آدم ها چه فداکاریها و از خودگذشتگی های عظیمی توی زندگیشون انجام میدن...
امروز روز تولد عزیزترین از دست رفته ی زندگی منه.
روز تولد یک آقای خاص!
روز تولد مردی که همه چیزش برای ما درس زندگی بود.
انقدر ازش خاطره و نقل و قصه دارم که نمی دونم کدومش رو بگم.
فقط بگم که تا 19 سالگیم تقویم ما روز جمعه نداشت.
جمعه روز خونه ی اونها بود. از صبحانه تا شام.
و من اکثر ساعت ها کنارش مینشستم و باهاش حرف میزدم.
هر کسی هم میومد اعم از شاه و خان و ...
جای من همونجا بود! کنار دست خودش.
+ یادمه اولین سالی که محرم با عید مقارن شد،
بهم گفت دیگه عید نداریم. من گفتم که 6 سال دیگه این تقارن تمام میشه.
گفت به عمر من نمیرسه و نرسید.
اسفندی که مقارن با سفر بود به رحمت خدا رفت و عید بدون عزای حسین رو ندید.
( این گردش نوروز عزای شه دین است غوغای حسین است که در عرش برین است)
++ 85 سالگیش براش تولد گرفتیم. مثلا نگفتیم که ندونه. شب گفتیم میخوایم بیام خونتون.
گفت من که میدونم برای چی میخواید بیاد! دایی عزیز کیک 10 کیلویی سفارش داده بود!!!!
یادش بخیر.
بعضی آدم ها بودنشون، نبودنشون، همه چیزشون برای ما نشانه و درس هست.
و پدربزرگ برای ما چنین آدمی بود.
