ما همچنان مشغول گردگیری و خونه تکونی و شستشو و رفت و روب هستیم.
خدا رو صد هزار مرتبه شکر که فرشامونو ماه پیش شستیم. پرده ها رو هم پاییز شستیم.
اما بازم اینجوری که من و مامان با آرامش و خورد خورد کار میکنیم،
هنوز هم کارهایی داریم برای انجام دادن که انشالله به زودی تمام میشه.
هنوز سال تحویل نشده، اما بهار اومده!
+ همه ی عکس های این بلاگ به وسیله ی خودم گرفته شده،
اگر حرفه ای نیست و دستم می لرزه و .... ببخشید دیگه. :)
به ما دخترا از بچگی قصه های شاه پریان و ... رو گفتن.
قصه هایی که یه دختری یه جایی زندانی یا درگیر یک سرنوشت ناخواسته ای بوده که راهی برای رهایی ازش نبود.
بعد یک مردی، شاهزاده ای با اسب سپید یا قهرمان دیگه ای میاد و دخترک رو
از چنگال بدبختی نجات میده
و بعدش هم به خوبی و خوشی ازدواج می کنن و دخترک لباس سپید عروسی می پوشه و تمام!
+ داستان رویایی و دوست داشتنیه، نه؟
زنی که ضعیف و ناتوانه و مردی که توی قصه و تاجایی که ما می دونیم؛ حلال مشکلات اون زن هست.
این چقدر بر واقعیت منطبقه؟ کدوم یکی از دخترای نسل ما اینجوری هستن؟1- برای پخت برنج همراه ماهی، بهتره که برنج رو نم دست تر بردارید.
2- برای اینکه ماهی، وقتی تو ماهیتابه ی روغن قرار گرفت، از هم وا نره و خورد نشه،
بهتره که ماهی رو بعد ازینکه پاک کردید و شستید، بزارید یه روزی توی فریزر بمونه و یخ بزنه،
یخش که آب بشه، دیگه این مشکل پیش نمیاد.
5- چون ماهی خشکه و خوردنش با برنج کمی سخت میشه، پیشنهاد می شه که اطراف اون در ماهیتابه،
گوجه (مخصوصا گوجه ریز)، سبزیجات معطر و گردو و... بریزید؛
اینجوری ماهی با آب گوجه و ...بخار پز میشه و بسیار لذیذ!
3- برای خوشمزه شدن ته دیگ، ته قابلمه ی برنج رو با کره، کمی زعفران یا زردچوبه و یک قاشق ماست و دو قاشق آب بپوشونید.
من معمولا اینجوری ته دیگ آماده می کنم و قبل اینکه خودم برسم سر سفره؛همش تمام میشه. :(
4- در مصرف ماهی و سایر غذاهای دریایی حد اعتدال رو رعایت کنید. علیرغم همه ی فوایدی که دارن،
به خاطر قرار گرفتن در انتهای زنجیره ی غذایی، حاوی مقادیری فلزات سنگین مثل جیوه، کادمیم، سرب و ....
هستند که این فلزات در مقدار زیاد، میتونن تغییراتی در سلول ها ایجاد کنند و عامل بروز سرطان باشن.
کم بخورید، همیشه بخورید.
+بفرمایید ناهار. :)
همه ی ما آدم های مجرد، تنهایی و بی کسی رو حس کردیم.
مخصوصا وقتی که به خاطر کار؛ تحصیل و.... دور از خانوادمون زندگی کنیم.
من خودم از 18 سالگی تنها زندگی کردم. و تو دانشکده ای درس خوندم که کم از پادگان های آموزشی ارتش نداشت.
به معنای واقعی کلمه سخت بود.
خب طبیعیه که اینجور موقع ها دست تنها بودن به آدم خیلی فشار میاره.
گاهی آدم واقعا دلش میخواد که کسی باشه و ازمون حمایت عاطفی یا روانی بکنه، واقعیت اینه که اغلب هم کسی نیست که حتی حالمون رو بپرسه. اطرافیانمون هم در بهترین حالت آدم هایی شبیه ما هستن!
چقدر اینجور موقع ها آدم دلش می خواد کسی باشه که حال بد ما رو تبدیل به حال خوب بکنه. بهمون انگیزه بده، و همه ی چیزهای خوبی که ما برای جلو رفتن توی زندگی بهش احتیاج داریم.
حالا این رو بزارید کنار این که توی اون سن به دلایل روحی و جسمی بیشترین تمایل به ازدواج توی آدم ها وجود داره.
اقلا از مثلث 3 ضلع یک رابطه ی عاطفی؛(هیجان- تعهد- وفاداری) بعد هیجانش پر رنگ تره.
بنابراین فکر میکنیم در دسترس ترین گزینه برای اینکه همه ی این کمبود ها رو برامون جبران کنه همسرمونه.و اینکه ازدواج حلال مشکلاته!
و خب دامنه ی خیال هم که انتها نداره! کلی در مورد اینکه چه آدم با فهم و کمالات و مهربونی میتونه همسرمون باشه و چقدر می تونه حضورش زندگی ما رو متحول کنه، خیال پردازی می کنیم.
اما
واقعیت اینه که این اتفاق در عمل نمی افته، ممکنه اوایل توی رویاهامون سیر کنیم، اما بعد هر رویایی بیداری و زندگی واقعیه؛ و ما می مونیم و دنیایی سرخوردگی.
روانکاو ها میگن که تغییر حال خوب به حال بد؛ یک انگیزش درونی و خودخواسته ی قوی میخواد و این خیلی خودخواهانه و غیر منطقی هست که ما فکر کنیم بقیه موظفن بهای رشذ و پیشرفت ما رو توی زندگی بپردازن، مثلا همسر ما موظفه که حال بد ما رو خوب کنه!
کارکرد ازدواج این نیست که حال ما رو
خوب کنه. معجزه ای در کار نیست. و البته قرار نیست که همه ی اوقات ما وقتی ازدواج کردیم، خوب و
خوش و پر هیجان و عاشقانه و ... باشه. من منکر فواید ازدواج نیستم. منتها کارکردهاش اونقدری که ما فکر میکنیم نیست. همسر ما هم یک آدمیه مثل ما با همه ی ترس ها و ضعف ها و مشکلات یک آدم معمولی مثل خود ما.
+ خوبه که خودمون کاری برای خودمون و حالمون انجام بدیم، خودمون با ترس ها و مشکلاتمون مواجه بشیم و منتظر معجزه ای به نام "ازدواج" نباشیم!
