۰۴
شهریور
در راه برگشت هستیم، توی قطار
همیشه بعد از چنین تجربیاتی، میشینم و بهش حسابی فکرمیکنم،
و سعی میکنم برای زندگی روزمره بهترین تاثیر رو ازش بگیرم.
فکر میکنم خیلی جاها هست که باید اخلاق و رفتار آدم مثل این سفر باشه،
یعنی سفر تمرینی باشه برای اینجور زندگی کردن
مثل زندگی مشترک، کار، تحصیل، دوستی و حتی وبلاگ نویسی.
+ یکی از دوستان بعد عروسیش ماه عسل با همسرش اومده بود.
مثل زندگی مشترک، کار، تحصیل، دوستی و حتی وبلاگ نویسی.
+ یکی از دوستان بعد عروسیش ماه عسل با همسرش اومده بود.
یعنی ایشون مهربان همسر رو آورده بودن با خودشون، دو سال پیش البته
++ از جاهایی بود که دلم میخواست همونجا بمونم و زندگی کنم مدتی... با همسر البته!
++ از جاهایی بود که دلم میخواست همونجا بمونم و زندگی کنم مدتی... با همسر البته!
۳۱
مرداد
مصطفی کلاس اول دبستان بود که پدر و مادرم مشرف شدن مکه. از قبل سفر به مادرم میگفت من یک شب میام خونه ی شما میخوابم! یک شب اومد، با پدر و مادر و برادرش. شب موقع خواب که شد، دیدم رفته توی کمد نشسته و کز کرده. مثل اینکه هرچی بهش گفتن بیا بیرون و بخواب گوش نمی کرد. من که رفتم بهش گفتم، بیا بیرون میخوام یک چیزی نشونت بدم. گفت: چی؟ گفتم: مداد نوکی های منو دیدی؟! خلاصه اومد بغلم و آوردمش بیرون از کمد. نشستیم به تماشای مداد نوکی های من. براش توضیح می دادم که این یکی رو ده سال پیش خریدم، این یکی رو هدیه گرفتم و ... تا اینکه گفت: مریم، من کلاس اول قبول شدم این نقره ایه رو میدی به من؟! گفتم: اوممممم، باید فکر کنم، شاید یکی شبیهش خریدم برات. گفت باشه و بعد از کلی حرف زدن خوابش برد.
فردا صبح که بیدار شد، چشمش رو که باز کرد، به من گفت: اگه من کلاس اول قبول بشم، اگه قبول بشم! طلاییه رو میدی به من؟! گفتم: جان؟ مگه نمیخوای قبول بشی مصطفی؟! :)))
خلاصه که نتایج امتحانات سال اولش اومد و قبول شد! اومد خونمون و بهش گفتم هر کدوم رو که میخوای بردار. طلایی سنگین بود. نقره ای توی دستش خوب قرار نمی گرفت، این شد که یک مدادنوکی سورمه ای رو برداشت و کلی هم خوشحال و خندان شد. کلا ازینکه تو وسایل من شریک بشه کلی ذوق میکنه. :)
۱۳
مرداد
حدود 60-70 سال پیش یک خانومی فوت میکنه، همسرش روز تشییع جنازه و مراسم ختم و ...
حسابی گریه و زاری و بی قراری میکرده!
خانوم های دیگه متعجب و کمی هم با حسادت! به شوهراشون نهیب میزدن
که ببین چقدر زنشو دوست داره! یاد بگیر! و همه در دل آرزوی همچین همسر با محبتی رو داشتن!
از جمله زن عموی مادربزرگ من که به شوهرش میگفت: بیچاره! ببین چقدر تنها شده!
ببین چقدر زنشو دوست داشت! حالا ما بمیریم شما ککتون هم نمی گزه!
و عموجان که ذات همجنسان خودش رو می شناخته!!! به خانومش میگفته که اینا همش ظاهرسازیه!
و خانوم هم باور نمیکرده. خلاصه که چند وقتی نمیشه که این آقای مهربان! تجدید فراش میکنه
( نامبرده گویا تا چهلم هم صبر نکرده به احترام همسر فوت شده!!!)
و معلوم میشه که همه ی این گریه و زاری ها برای یافتن همسر جدید بوده و نه از فراق زنِ مُرده!
:)
+ شخصا مشکلی ندارم که همسرم بعد از من بره دوباره ازدواج کنه، ولی خب بهش میگم که تا چهلم صبر کن اقلا!!!
۱۲
مرداد