دیشب جایی مهمان بودیم.
دو تا بچه ی دوقلو هم بودن.
یکیشون خواهرم رو خیلی دوست داره،
(خواهرم براش ماهی خریده و این بچه کلی ذوق کرده)
رفته زیر گوش خواهرم میگه این خانومه کیه؟! (منو میگفت!)
خواهرم میگه: مریم خواهر منه!
میگه: خواهرته؟ پس چرا شبیهت نیست؟!
چرا هم قد نیستین؟! چرا هم سن نیستید!؟ :)
+ بنده ی خدا default ذهنیش اینه که خواهر و برادرا باید هم قد و هم سن و شبیه هم باشن!!! :)
چند هفته ی پیش دزد محترم و بسیار زحمتکشی تشریف بردن در باغ ما
و کابل برقی که متصل به موتور پمپ بود رو به سختی و تلاش و با خواست خدا
دزدیدن و بردن خونشون.
نامبرده باید در مرحله ی بعدی روکش کابل رو دربیاره و مس داخلش رو ذوب کنه
و به صورت کیلویی به فروش برسونه.
احتمالا حدود 2000 تومن میتونه بفروشه.
که خب حتما این پول حقشه دیگه!
اییییییینهمه زحمت کشیده خب!!!!
همیشه به آدم هایی که ثروتمند هستند، و از ثروتشون در راه خدا استفاده می کنند، حسودیم میشه.
تنها دلیلی که گاهی دلم میخواد پول داشته باشم، همینه. که بتونم به بقیه کمک کنم.
همیشه از خدا میخوام که اگر بهم مالی یا چیزی داد؛ جنبه ش رو هم بده.
ظرفیتش رو هم بده که در راه درست ازش استفاده کنم.
من مشکل مالی خاصی توی زندگیم ندارم و خیلی طعم نداری و بی پولی رو نچشیدم.
اما دلم میخواد که پول داشته باشم تا بتونم به خیلیا کمک کنم.
به کسانی که خونه ندارن کمک کنم تا خونه بخرن.
برای کسانی که جهیزیه ندارن تا عروسی کنن جهیزیه بخرم.
برای کسانی که بیمارن دارو بخرم و هزینه های درمانشون رو بدم.
هزینه های تحصیل کسانی که واقعا توانایی و استعدادش رو دارن،
منتها به دلیل مشکلات مالی نمی تونن درس بخونن رو پرداخت کنم.
ای کاش که می شد این کار ها رو انجام بدم.
+ همه ی این هایی که گفتم، و کارهای بی شمار دیگه ای ازین دست،
جزو چیزهاییه که جدا به خاطرش به پدربزرگم غبطه میخورم.
ای کاش الان هم بود و به خیلی ها کمک می کرد.
++ یکی از زارع ها که توی زمین پدربزرگ خیار کاشته بود،
بعد برداشت محصول اومد برای تقسیم محصول و حساب و کتاب.
پدربزرگم دعوتش کرد توی اتاقش، براش چای ریخت و نشستن به حرف زدن.
زارع گفت که دارم میرم مشهد چند روز دیگه.
موقع رفتن پدربزرگ بهش گفت کل نایلون های خیار رو بردار و برو.
سهم من هم مال شما. زیارتت قبول باشه.
+++ این روزها چقدر ما به آدم های این چنینی احتیاج داریم...
سوم دبستان اولین سالی بود که به ما اجازه میدادن با خودکار بنویسیم.
برای خودش کلی پرستیژ داشتش! :)
سال سوم که تمام شد، مادر منو فرستاد کلاس خوشنویسی.
نگران بود که خطم خوب نیست! من 3 ماهی رفتم کلاس و خطم خوب شد برای تحریری نوشتن.
همیشه یه جایی ته ذهنم دوست داشتم برم کلاس نستعلیق.
هی منتظر بودم فرصتش پیش بیاد که پیش نمیومد!
دیگه امسال تابستون با اینکه کلی کار داشتم، دل رو به دریا زدم و رفتم ثبت نام کردم.
تجربه ی خیلی خوبیه برام.
آدم هایی از همه ی سنین
پدرها با دختراشون که کلاس اول رو تموم کردن، با هم میان کلاس که خطشون خوب بشه.
مشق نشون دادنشون و ذوقشون وقتی استاد تشویقشون می کنه.
ایراد گرفتن چند تا بچه دبستانی از من که چرا با خط تحریری شروع نکردی!؟
و اشکال گرفتنشون از تمرین کردن و قلم دست گرفتن من.
استاد و آرامشش و حوصله و صبرش.
دخترایی که همشون از من کمتر درس خوندن، اما ممتاز هستن
و من بهشون گفتم که منم مثل شمام و درس نمیخونم!
( دیگه نگفتم فبلش چقدر خوندم! :|)
+ زمستون به خاطر دفاغم نتونستم برم. دیروز به استادم زنگ زدم،
گفت از بعد تعطیلات دوباره کلاس برگزار میشه. کلی ذوق کردم. :)
حدود 12 سال پیش از نمایشگاه قرآن کتابی خریدم به نام " علی و پیامبران"،
یک کتاب نازک و سبک به قیمت 250 تومن.
یادمه که یک بار کتاب رو برای پدربزرگم بردم، مرحوم پدربزرگ کتاب رو خوندن،
به پشت جلد که نگاه کردن، با تعجب گفتن: چقدر گرون!
خب البته وقتی ایشون کتاب می خریدن 15 ریال و 30 ریال
و گرون ترین کتاب توی کتابخونشون 70 تومن بوده، 250 تومن خیلی زیاده خب!
حالا هفته ی پیش من رفتم شهر کتاب.
کلیییی کتاب دیدم و مثل این بچه هایی که از پشت شیشه
دماغشونو به ویترین عروسک ها می چسبونن و نگاه می کنن و حسرت میخورن، فقط حسرت خوردم!
و چند تایی کتاب خریدم که چاپ قدیم بود و قیمت زیادی نداشت.
+ به نظر من پولدار بودن دو تا معنی داره:
1- وقتی میری کتاب بخری به قیمت پشت جلد کتاب نگاه نکنی.
2- همیشه توی خونه سیب باشه که بخوری. میوه ی دیگه ای نه! فقط سیب!!!
