178، حی علی تلویزیون!

بچه که بودم

یعنی حدود 5-6 سالگیم

تلویزیون بعد اذان ظهر و مغرب نماز پخش میکرد.

بعد اذان ظهر نماز جماعت یک جشن عبادتی بود

و بعد اذان مغرب یک پسر کت و شلواری که توی محراب نماز میخوند.

منم صدای اذان رو که میشنیدم

بدو بدو چادرمو سرمیکردم و وامیستادم رو به تلویزیون همراه با اونا نماز میخوندم.

فقط هم نماز ظهر و مغرب!

یک سال بعد مامان گفت که باید چند رکعت نماز بخونم و ....

+ یادمه یک بار همین داداشم که الان مرزبان شده،

وسط نماز من با روروک میره سمت تلویزیون

و آنتن تلویزیون خراب میشه و کلا برفک نشون میداد!

چقدر من گریه کردم اون روز! :)

یادش بخیر....

177، قسم به روشنایی صبح

اولین بار که معنی واقعی "قسم خوردن" و اطمینان بهش رو فهمیدم

توی بازار کربلا بود.

از یک جوانکی که فارسی هم بلد بود،

روسری نخی میخریدم (همیشه دوست داشتم برم کربلا و برای خودم و بقیه روسری نخی انتخاب کنم)،

اول چند تایی روسری برداشتم و پولش رو حساب کردم

بعد دوباره چند تا دیگه برداشتم،

سرش خیلی شلوغ بود و حواسش هم نبود واقعا

خواستم پولش رو حساب کنم بهم گفت چند تا برداشتی؟

توضیح دادم که پول چند تایی رو اول حساب کردم؛ اینم پول بقیش.

گفت: اونا رو حساب کردی؟!

گفتم: بله.

به سمت حرم حضرت عباس اشاره کرد و پرسید: به ابالفضل؟

من فقط به نشانه ی تایید سر تکون دادم.

دیگه پول رو نشمرد و گفت: به سلامت!

176، سلام بر حسین

کربلا رفتن تجربه ی عجیبیه.

بنظرم هر کسی توی زندگیش حداقل باید یک بار هم که شده بره کربلا.

همه جای اون سرزمین، تیکه تیکه ی خاکش خاص و منحصر بفرده.

اما من بیشتر از همه جا با تل زینبیه احساس نزدیکی میکنم.

جنس نگرانی زنانه ای که روی تل ایستاده و به جریانات میدان نبرد و حوادث در حال وقوع نگاه میکنه،

عزیزانی که بدرقه میکنه،

شهدایی که به استقبالشون میره،

یقین به امام زمانش و راهی که داره میره،

کیفیت نقشی که هیچ مردی نمی تونه ایفا کنه...

+ چون احتمالا می پرسید، من 21 سالم بود که رفتم کربلا. شب نیمه ی شعبانی توی حرم حضرت عباس بودم.

175، بچگی مشترک همه ی ما...

همه ی ما بچه های دهه ی شصتی خاطراتی داریم

از بچه های کوچیک تری که اومدن خونمون

و اسباب بازی ما رو دوست داشتن

و به قیمت جیغ و گریه و با این بهانه که اون بچه هست!

اسباب بازی یا عروسک ما رو بردن با خودشون!

و کسی هم به این فکر نکرد که مگه دو سال بزرگتر بودن

آدم رو جهاندیده و بالغ میکنه که از ما انتظار چنین گذشتی رو داشتن!؟!؟

واقعیت اینه که این موضوع احساس تملک آدم رو کم میکنه.

اغلب ما دهه ی شصتی ها احساس مالکیت کم رنگی داریم

نسبت به اشیا، آدم ها، موقعیت ها.

همش توی این تردید و دودلی هستیم که احتمالا روزی از دست میدیم این چیزها رو

این خوبه. منتها برای یک آدم 40 ساله.

و ما رنج میکشیم ازین بچگی که زود و به زور تمام شد.

و از آدم هایی که نمی تونیم بهشون احساس تعلق کنیم.

و مدام در تردید ناپایداری شرایط هستیم،

جوری که نمیتونیم از خیلی چیزها لذت ببریم...

 ( برای خود من یک بار این موضوع اتفاق افتاده،

رفته بودیم تهران خونه ی کسی، از شاه عبدالعظیم برام یک کتاب زندگی پیامبران خریده بودن

رفتیم خونه ی میزبان؛ بچش 2 سال کوچیکتر بود. شروع کرد به گریه که من کتاب مریم رو میخوام!

و خب کتاب رو صاحب شد!)

171، چرا رفتی؟

چرا رفتی ؟! چرا من بیقرارم

به سر سودای آغوش تو دارم

نگفتی ماه تاب امشب چه زیباست

ندیدی جانم از غم ناشکیباست...

(سیمین بهبهانی)

+ پیشنهاد میکنم آهنگ این ترانه رو با صدای همایون شجریان حتما بشنوید.

دانلود آهنگ با صدای همایون شجریان

یک غروب بهاری کنار آب بندون