میدونی عزیزم، گاهی لازمه که آدم ها رو ببخشی، بابت هر چیزی که ناراحتت کردن. ببخشی و بگذری.
دختر نازنینم، تو مثل هر آدم دیگه ای حق داری عصبانی بشی، ناراحت بشی، دلگیر بشی و ...
منتها سعی کن تا جایی که میتونی این حس ها رو بروز ندی، و باعث ناراحتی بقیه نشی.

هیچوقت از کسی انتظار نداشته باش، توقع سرچشمه ناراحتی و سوء تفاهم هست.
بی منت و بدون چشمداشت، به بقیه محبت کن. اگر به کسی 10 تا علاقه داری،
 بهش 20 تا محبت نکن، که اون ده تای اضافی برات توقع ایجاد میکنه و باعث ایجاد ناراحتی و دلگیریت میشه.
 اگر همه ی اینها رو رعایت کردی و باز هم کسی باعث ناراحتیت شد،
 به خودت بگو که اون همه چیز رو نمیدونه، ببخشش و بعد در فرصتی براش بگو که ناراحت شدی...
 اغلب این فاصله زمانی باعث میشه که عصبانیت و ناراحتیت فروکش کنه و راحت تر با موضوع کنار بیای.

یک روزی بشین و خوب فکر کن، تک تک آدم های زندگیت، من، پدرت، دوستانت، خانواده و ... رو از خاطرت بگذرون.
از خودت بپرس از هر کدوم چه توقعی دارم؟ بعد فرض کن که اون آدم دیگه نباشه،
اونوقت بازم به جواب این سوال فکر کن.
بعضی اوقات ما حواسمون نیست که نبودن آدم ها چه رنجی میتونه برامون ایجاد کنه،
برای همین یادمون میره که فقط به خاطر بودنشون،
فقط به خاطر اینکه هستن و بدون اینکه هیچ کاری برامون بکنن، خدا رو شکر کنیم.

+ میدونی دخترم، من یک دایی داشتم که بعد از یک تصادف، حدود یک سالی زندگی نباتی داشت، هنوز روز مرگش یادمه، دخترش جیغ می زد و میگفت که خدایا! من که چیز زیادی نمیخواستم، نمیشد همینجوری باشه، ولی بمونه پیش ما؟ نمی شد فوت نکنه... یادت باشه که همه یک روزی میرن از پیشمون، تا هستن قدرشون رو بدونیم، و اوقات خودمون و بقیه رو با توقعات و حرفهای بیجا و ... تلخ نکنیم...