برای زندگی

شنیدم که تا به همین الان که سال اول دبیرستانه تو مدارس معمولی درس خونده .. خیلی مودب و مستقله ... 

خب ... مثل هر آدم دیگه ای ... 

هر کسی می تونه راحت طلب باشه و هس تا قبل اینکه شیرینی تلاششو بچشه ...

کمال طلب ....

مـا اگـر معلمش بـودیـم...
نیستیـم پس نظـری نمیـدیـم :)
مـوفق بـاشیـد

واسه یه پسر سسختی کشیدن اونه که یکی دیگه جاش یه کاری رو انجام بده. همین که واسش جزوه بنویسه مامانش یا براش امتحان بده خودش زجری بوده که قبلن کشیده. یکم راحتش نمیشه بذارید؟ تحت فشار نباشه بهتره. خودش باید بفهمه. راه حل دیگه ایم نیست.

من ایده داشتم اما پرید :(

از این فضای محبت آمیز به هر قیمتی شده بکشش بیرون ، تا زمانی که به مادرش تکیه کنه ، رشدش رو شروع نمی کنه...جدی دارم میگم...

مریمی خودت تو حرفات ب اصل مشکل اشاره کردی ترس و کمال طلبی!!! ترسه ک باعث میشه نخواد خودش کارارو انجام بده و همیشه متکی باشه... ترس از ناقص بودن کار و یا بد انجام شدن و مسخره شدنش... حتمن اینا تو ذهنشه ک جلوی پیشرفتشو میگیره... باید ی راه کامل برا غلبه ب ترسش با کمک مامانش پیدا بشه...فک کنم باید از کارایی ک مطمئنی درس انجام میدی شروع کنی تا کم کم اعتماد ب نفس پیدا کنه

با همچین روحیه ای آشنا هستم. گاهی هم دارن از موقعیتشون سوءاستفاده میکنن.
مشاوری که با این بچه ها کار کرده باید نظر بده.
با اینکه برخورد داشتم باشون اما نتونستم  رفتاری که مناسبشونه رو پیدا کنم. اما مشاوری که اونجا همیشه کار میکنه میگفت اصلا باهاشون طوری رفتار نکن که فکر کنن چیزی کم دارن یا نمیتونن کاری رو بکنن. تحکمت باید از یه انسان عادی بیشتر باشه. ترحم بیجا نباید داشت.

پیشنهاد من اینه که اگه استطاعت مالیش رو دارن مادرش رو ترغیب کنین که مراجعه کنن به روانشناس)بگین مشاور لفظ قابل پذیرش تریه( و برای حل این مشکل به متخصصش مراجعه کنن
مسلما هم حرف مشاور رو راحت تر از حرف معلم می پذیرن، هم اینکه مشاور خوب میتونه راهنمایی های بیشتری بکنه

سلام مریمی جونن خوبی اباجی؟ خیلی دلتنگتم

سلام

آخی دلم برا مادرش سوخت...
مریم جان همینطور که دوستان گفتن کار رو باید مادرش هدایت کنه... اما میدونم که چقدر براش سخته!
این فسقلی من دو روز گریه کرد که نره مهد، من هم اشکم در اومده بود! آخرشم با همین اشک ریختناش باعث شد من کوتاه بیام.

حالا این مادر فرزندش ناتوانی هم داره و دیگه حتما حس حمایت در مادر قوی تره...
فکر میکنم باید مادرش باور کنه که شما حالشو درک میکنی و فقط بر اساس یه سری قاعده ی خشک عقلی نظر نمیدی! اول اعتماد مادر رو لازم داری...

على الحساب بگیرید یه دل سیر بزنیدش تا بقیه ى افاضاتمو فردا به حضورتون ابلاغ کنم :))

خخخخخ...چه سوتی دادم بابا..:))
فک کردم دختره...^_^
درسته...همین واکنش رو دارن...هر قدر هم که همکاری کنن تا مدتی مقاومت نشون می ده...اما با صبر همه چیز درست می شه..و  البته برخورد قاطع و عدم دلسوزی...

ایده ای به ذهنم نمی رسه

مشاور داره؟
با روانشناسش صحبت کردین ؟

+ این لینک برام جالب بود

من اگه بودم خعلی معلم بداخلاخی بودم چون ممکن بود بنا به شرایط یکی به خوابونم تو گوشش :)
درسده ناتوانی جسمی داره اما فکر می کنم خعلی هم لی لی به لالاش گذاشدن :((

با بنای عزیز موافقم
بهترین راه حلش
اینه که از کمک مادرش نا امید بشه

هممون رگه های ازین جور افراد تو وجودمون هسد!
خیلی از ماهایی که کاملن سالمیم هم تو یه بخشایی از زندگیمون معلول حرکتی میشیم!

+البته به نظرم این حالت ایشون یه مقداریش تقصیرِ اینرسیه!
خب مسلمه بودن مادر سرجلسه امتحان خیلی راحت تر ازینه که خودش بخاد بنویسه و وقت کم بیاره!

تنها راهش تحکم مادرش در مقابل خواسته ی دخترشه....
هیچ راه دیگه ای نداره به نظرم...اگه مادرش اینفدر دخترشو دوست داشته باشه و البته تو خونه بین والدین و خواهر و برادرای احتمالیش این هماهنگی وجود داشته باشه که اجازه بدن دختر خودش کاراشو انجام بده..هر چی نق و نوق کرد زودی نیان نوازشش کنن و لی لی به لالاش بزارن...کم کم به مرور زمان خودش خودش رو اصلاح می کنه...
ببین برادر من هر روز صبح خیلی کند برای رفتن به مدرسه حاضر می شه...حتی باید برای رفتن به دسشویی هم همراهیش کنن...باید براش لقمه بگیرن که صبحونه بخوره...
جوراباشو خوشبختانه خودش می پوشه اونم چون مدت ها دور از چشم والدین با تحکم ازش خواستم خودش بپوشه..همین طور لباساشو...منتها دور از چشم والدین..:|
اگه خونواده اش باهات همکاری نکنن مریمی تو هیچ شانسی نخواهی داشت...هر قدر هم که تلاش کنی بازم به در بسته می خوری...
من مدت ها تلاش کردم این بچه خودش کاراشو انجام بده..خودش غذا بخوره...خودش ....
اما وقتی من براش انجام نمی دم پدر گرام به الی می گه....الی هم انجام نده..به مامانم می گه...حتی اگه اون انجام نده خودش با دلخوری انجام می ده...می بینی...بدون هماهنگی اعضای خونواده نمی شه امیدی داشت...