سوالی که ممکنه برای خیلی از وبلاگ نویس ها به وجود بیاد، اینه که اگر ازدواج کردن، در مورد وبلاگشون به خانوم یا آقاشون چی بگن؟ اصلا همچنان وبلاگ بنویسن یا نه؟ اگر طرف ناراحت بشه چی؟ یا... کم نیستن افراد متاهلی که وبلاگ داشتن رو از همسرشون پنهان میکنن. بعضی ها با هم مینویسن، بعضی ها از کار هم خبر دارن وووو حالا کار درست چیه؟ به نظر من اگر ما کاری یا رابطه ای داریم ( اینتزنتی؛ حضوری ....) که با اینکه واقعا چیز خاصی نیست و تبادل عاطفی خاصی در اون صورت نمی گیره، اما اگر همسرمون بدونه، ممکنه حساس بشه و بهمون شک کنه و ناراحت بشه، باید اون رابطه یا کار رو بذارید کنار. هر رابطه ای که نتونید برای همسرتون توضیحش بدین و مجبور باشین ازش پنهان کنید، به ازدواجتون لطمه میزنه. ممکنه همسرمون از وبلاگ داری ما خیلی هم استقبال کنه و خوشش بیاد و همونطور که اغلب واقعا چیزی در بین نیست؛ اون هم حساس نشه یا حتی تشویقمون کنه. اما اگر فکر می کنیم ممکنه باعث ناراحتیش بشه باید کلا وبلاگ نویسی رو بذاریم کنار. ممکنه خیلیا فکر کنن که این کار حماقته یا بی مورده یا هرچی...اما توی ازدواج این کار لازمه. حتی اگر امل بودن؛ تحجر یا هر چیز ناپسند دیگه ای به نظر بیاد.
+ البته واقعیت اینه که خیلی اوقات ما
ها متوجه این موضوع نیستیم که مخاطب نوشته های ما آقاست یا خانوم. یعنی کم
پیش بیاد که به جنسیت طرف توجه کنیم یا برامون خیلی از جزئیات مهم باشه.
واقعیت هم اینه که مهم نیست! اما وقتی ازدواج
کردیم، اولویت اول حفظ زندگی مشترکه و تلاش برای بهبود رابطه با همسر. حتی
اگر این تلاش تحجر و امل بازی و ... به نظر بیاد، اتفاقا اینجا امل بودن
درست هست. چون سری رو که درد نمیکنه، دستمال نمیبندن.
پی نوشت1: این مطلب در رده موضوعات " ازدواجیه" هست. پیشنهاد میکنم بقیه مطالب این دسته رو هم بخونید. :)
خدا شاهده این مردای شوهر کرده که اومده بودن بعده قرنی یونی ؛ مثلاً برا ادامه تحصیل ؛ یا اصن اونا رو نگو ؛ همی استادای سن بالا و زنو یه جین بچه دارمون ؛ یک گندایی بالا میوردن تو یونی همون بهتر طاق باز ببندیشون کفه خونه !!