گویا "بلاگ" هر سال 100 وبلاگ برتر رو بنا به امتیازبندی هایی که داره انتخاب می کنه. امسال هم اسم این وبلاگ جزو این وبلاگها اومده، من خودم از طریق دوستانی که لطف کردن و در پست قبلی تبریک گفتن متوجه این مطلب شدم. چند مورد به ذهنم می رسه که اینجا بنویسمشون. من متخصص رسانه نیستم و طبعا این نظر شخصی من هست و مرجعی نخواهد بود.

1- اینکه تو هجوم شبکه های اجتماعی وبلاگ نویسی هنوز رونق خودش رو ( گرچه کمتر از قبل حفظ کرده)، یک علت مهمش اینه که اینجا هنوز محتوا تولید میشه. تعداد خیلی زیادی از پیامهای شبکه های موبایلی بارها و بارها برامون کپی میشن و کم کم رغبت ما به خوندنشون از دست میره. اگر تو وبلاگی حتی به هدف سرگرمی، با جوکهای کپی شده خیلی جالب هم مواجه بشید، خیلی بعیده بار دوم بهش سر بزنید. اینه که تولید محتوا (دست به قلم بودن) و یا حتی مثل من شله قلمکار نوشتن مطلب مهمیه که باید بهش توجه کرد.

2- حوصله همه ماها کم شده، دیگه طاقت خوندن متن های طولانی رو نداریم، به ندرت کسانی هستن تو نویسندگان سایت ها که مطالب طولانی که می نویسن ذهن منو درگیر کنه و اقلا یک روز بهش فکر کنم. نتایج یک تحقیق که فیس بوک انجام داده، نشون میده که حدود 70 درصد متنهای بالای سه خط تو فیس بوک خونده نمیشه و مردم از تولید محتوا به سمت تولید تصویر دارن پیش میرن که به قول حاج آقا حرفاشون رو با عکس بزنن. (حتی کپشن های طولانی اینستاگرام هم خونده نمیشه اغلب).

3- مهمتر از همه اینها، چیزی هست که باید تو توضیحاتی در مورد این وبلاگ بنویسم و ننوشتم. من "برای زندگی" رو برای زندگی خودم می نویسم، بهتر بگم خودم رو می نویسم، چیزهایی که به ذهنم میاد، علایقم، سلایقم، وووو شاهدش دوستان زیادی هستن که از طریق وبلاگ باهاشون آشنا شدم و به نظرشون خیلی فرق نمیکردم با نوشته هام. شاید برای خیلی ها مهم نباشه، ولی برای من مهم هست که کاراکتر سازی نکنم و خودم باشم. علت اینکه با اسم فامیلم هم نمی نویسم رو فکر کنم همه می دونید، دوست ندارم که کسی از همکاران دانشگاهیم یا... اتفاقی اینجا رو پیدا کنه. نمی دونم...شاید هنوز دلم میخواد کمی حاشیه امنیت بمونه برام. :)