الان نیاید بگید اونجا دیکتاتوری بوده که نبود واقعا. از بعضی جهات جای خیلی خوبی بود.
عالی ترین خوابگاه بین خوابگاه های دانشگاه های تهران رو داشت و کلی چیزهای دیگه.
این خوابگاه، یک قانون جالبی داشت. شما توی هر ترم ( حتی وقتی ورودی جدید بودین)،
باید خودتون هم اتاقیتون رو انتخاب می کردید.
روز اول بچه ها رو می بردن اردو یک جایی اطراف تهران.
بچه ها چند روزی باهم آشنا می شدن و هم اتاقی هاشونو انتخاب می کردن.
اگر کسی وسط ترم هم میخواست اتاقش رو عوض کنه،
مسوول خوابگاه میرفت شخصا از اعضای اون اتاق می پرسید
که آیا شما میخواید همچین هم اتاقی داشته باشید یا نه؟
و اگر موافقت می کردن اون خانوم میرفت توی اتاقشون.
اگر هم اتاقی ظرفیت اضافی داشت و چند نفری بدون خوابگاه بودن،
مثلا سنوات گذشته یا شبانه بودن، شما باید می پذیرفتید که باهاشون هم اتاقی بشید.
یعنی از بین گزینه های موجود یکی رو انتخاب می کردین.
شکل خواستگاری شد، نه؟ :)
+ نکته ی مهم این بود که هیچ کسی از مسوول خوابگاه، مدیر خوابگاه،
رئیس اداره ی امور خوابگاه ها و .... اجازه نداشت برای شما به زور هم اتاقی انتخاب کنه.
حالا بریم سر اصل مطلب توی پست بعدی.
