آب و گاز و برق دانشکدمون وصل بشه برم امضای مدیر گروهمون رو بگیرم و دفاع کنم.
یعنی الان باید تو این زمستونی که هواش به این خوبی پیش می رفت
چنان برف سنگینی بیاد که دفاع من به تاخیر بیفته؟
واقعا من یکی همینو کم داشتم!!!
+ خدایا من ناشکر نیستما، اما یک فکری هم به حال من بکن خب. خسته شدم دیگه.
منتها الان اکثرا ترجیح میدن که برنج خارجی ( هندی، اوروگوئه ای و...) بخرن که هرجوری آشپزی کردن قد بکشه و شفته نشه! خوبه که دقت کنیم برنج یک نوع غله هست، یک محصول کشاورزی با یک عمر مفید. عمر مفید برنج 12 تا 16 ماه بعد از برداشته. بعد از اون پر از جک و جونور میشه. اگر برنجی پر جک و جونور نشده، حتما حتما تو مرحله ی تولید و برداشت از سم استفاده شده. مثل میوه های سمی که حشره ها سمتش نمیرن. با این فرق که سموم برنج خیلی خطرناک هستن. مزارعی که در اون ها برنج کاشته میشه؛ خیلی مهمه که آلودگی نداشته باشه. وقتی مرزعه ی برنج نوعا از آلودگی های خاک داشته باشه؛ بخاطر کشت آبی برنج؛ آلودگی به محصول هم منتقل میشه و این خطرناکه. آلودگی هایی مثل کادمیم، سرب و بقیه فلزات سنگین. کسانی که از لحاظ مالی متمول تر هستن؛ علاقه مند به خرید برنج کشت پائیزه هستن. چون اصطلاحا پخت خوبی داره.
خدمت این دسته از عزیزان عارضم که این برنج کشت پاییزه تو زمین های شمال ایران عمل نمیاد؛ مگر با استفاده از سم حدودا 10-15 برابر حد مجاز. قیمتش توی شمال پایینه، چون کسی محصولی که اینهمه بهش سم زده باشن رو نمیخره. بقیه جاها اما پر طرفداره متاسفانه.این بود خلاصه اطلاعات من در مورد برنج. :)
+ فوت کوزه گری پخت برنج رو یاد بگیرید که دیگه براتون تفاوتی نداشته باشه برنجتون چی هست. آشپز بایستی باشید. :)
و ما امروز نرفتیم دانشکده و نشستیم توی خونه.
الان میخوایم بریم تو حیاط با درخت هایی که روشون برف نشسته عکس بگیریم.
+ دیروز توی سرویس یکی از اساتید میگفت این برف خیلی خوبه؛
چون باعث میشه همه ی آفات و کرم های درخت ها از بین بره.
+ تو شمال چون کسی نحوه ی رانندگی در روزهای برفی رو بلد نیست؛ گاهی مخاطراتی پیش میاد.
مثل دیروز صبح که ما تو راه رفتن به دانشکده چند تا تصادف دیدیم
که علت اصلیشون لغزندگی جاده و عدم توانایی در کنترل ماشین بود.
یک بار دبستان بودم برف اومد؛
که اولین و آخرین سالی بود که چیزی موسوم به "تعطیلات زمستانی" داشتیم و ما رفته بودیم مسافرت.
یک بار هم برف و یخبندان سال 86 بود که من تهران بودم.
امروز خیلی خوش گذشت.
دانشکده ی ما همیشه ساکت و آرومه.
امروز آروم تر و لذت بخش تر بود.
حتی یک نفر رد نمی شد بگم از من یک عکس بگیره!
خودم همش از درخت و دریا و جنگل و.... عکس گرفتم.
+ دانشکده ی ما بنا به روایتی 90 هکتاره ( روایات دیگه مقدار بیشتری رو ذکر کردن؛ ما همین مینیمم رو در نظر میگیریم!)؛
و تعداد کل آدم های موجود اعم از دانشجو، کارمند و استاد 140 نفر.
حساب کنید که شما هر چند ساعت یک بار ممکنه کسی رو ببینید!
از غروب هوا سرد بود. الان هم که برف میاد.
یک نکته ی جالب اینه که برف عایق صوتی و حرارتیه.
جایی که برف میاد؛ چند درجه گرمتر از مناطق اطراف هست که برفی نمیاد.
و اینکه وقتی برف میاد؛ همه جا آرومتره انگار.
صبح های برفی وقتی میرید بیرون حتما این آرامش رو حس کردید.
این البته تو شمال اتفاق نمی افته. جاهایی که برف زیاد می باره؛ مثل تبریز و تهران این تجربه رو دارن حتما.
